Hoog jongens kijk omhoog
Blijf op de hoogte en volg Carla en Jan
28 April 2019 | Bolivia, La Paz
Uitvoegend vanaf het tankstation constateren wij, dat de vlakte plaats maakt voor een totaal ander landschap. Bolivia Route 8 is overgaan in Bolivia Route 3. Wij klimmen gestaag! In de bergen hebben de wegen duidelijk meer te lijden! Meteen te merken, want de gaten vallen in het wegdek en het linkerdeel van de weg is afgezet, omdat dit gedeelte ontbreekt! Zo goed als altijd aan de zijde waar het dal is … De nevel komt opzetten, wat het zicht beneemt. Weldra zitten wij in de wolken. Opschieten is er niet meer bij, want onze snelheid moeten wij vanwege de mist op deze smalle bochtige weg vol verrassingen terugbrengen, om veilig te rijden op onbekend terrein. Een mooi houten bord meldt, dat wij een weggetje naar Comunidad Hermanos Caceres in Balivan passeren. Je hebt geen idee waar je rijdt… Gelukkig bereiken wij de andere kant van de berg, waar de mist overgaat in een nevel, die hoger in de bergen hangt, waardoor de weg beter zichtbaar wordt. Een onopvallend bord kondigt wegafsluiting aan tussen Quiquibey- Sillar – Delicas – Escabeche van 7 tot 17 uur. Dat houdt in, dat je alleen in het donker mag rijden! Hiep hoi, maar niet heus! Een groot bord even verder geeft aan, dat er heel veel geld is uitgetrokken om een weg te construeren van 173 km lengte tussen Santa Barbara - Caranavi – Rio Alto Beni – Quiquibey. Nog meer afsluitingen voor ons in petto? Wij stuiten op vrachtwagens op een helling in de modder, die daar staan geparkeerd, omdat zij niet verder mogen rijden vanwege de afsluiting. Wij zien geen kip en besluiten door te rijden. Passeren de waterval en besluiten bij een kraampje in het gehucht te stoppen om bananen te kopen. Drie mooie vrouwen staan aan de kant een praatje te maken. Papaja’s hangen boven in de bomen te rijpen, terwijl verderop de papaja’s en ananassen reeds zijn gerijpt en in kraampjes worden aangeboden. Opnieuw nevel of dikkere mist. Het weer doet wat het wil! Een boom en een vrouw werpen een prachtig silhouet tegen de oneindigheid van niets… Een boer maant zijn koe uit de bosjes te komen en hem te volgen. Een bord waarschuwt ons, dat het voor ons liggende traject bestaat uit gesteente wat niet te vertrouwen is en kan gaan schuiven… Niet te ruw en te snel rijden! Onstabiele steenmassa’s! Wij bereiken het dorp Sapecho, waar wij wederom een bord voor ons neus krijgen. Het komende traject is eveneens gesloten maandag – zaterdag van 7 – 17 uur. Boffen wij, want het is tegen 17 uur. Eerst tol betalen! Wanneer Jan terugloopt, screent hij onwillekeurig de wagen en merkt op, dat de uitlaat bijna de grond raakt… Hij parkeert de Unimog voorbij de post om de schade op te nemen. Dit moet gerepareerd worden! Een enorm geluk, dat het ons hier overkomt. Wij staan voor een werkplaats, waar de uitlaat gelast kan worden. Alleen, de man is op karwei. Niemand weet voor hoe lang. Het geluk is met de dommen: de man keert weldra terug en is bereid om de klus te klaren. Helemaal opgelucht bedanken wij hem, rekenen af na de gedane job en verlaten het dorp. Rijdend op de brug van Sapecho hebben wij een prachtig zicht op de brede Rio Beni, die wij oversteken. Aan de overzijde tanken wij diesel voor Boliviaanse prijs. Jonge vrouwen, die hun producten proberen te verkopen, zitten zwijgzaam met geloken ogen twee aan twee op één lijn aan de rechterzijde van het tankstation. Nog niet eerder zo’n tafereel aanschouwd… Wij krijgen een < nee > als wij verzoeken of wij hier de nacht mogen doorbrengen. Jammer! Door! In het dorp is absoluut geen plek om te overnachten, vandaar dat wij verder zijn gereden. De zon is reeds onder. Hopelijk vinden wij spoedig een ruimte, waar wij kunnen parkeren. Ongelooflijk: ongeveer 1 km verder is een grote open plek met smalle paadjes naar hutjes. Voor een vervallen hut liggen betonnen palen, die de overheid gebruikt tijdens de campagne om alle dorpen op het platteland van elektriciteit te voorzien. Ernaast een stapel kleine keien voor de basis van de palen. Een echtpaar komt terug van het veld, wat zij hebben bewerkt. Carla loopt naar hen toe en vraagt toestemming of wij hier mogen overnachten. Zij reageren heel vriendelijk. Natuurlijk antwoorden zij! Uit hun mand krijgen wij een verse banaan toegestopt als geschenk om lekker op te eten. Verser kan niet! Heerlijk! Elk gaat zijns weegs. Wij slapen prima, alhoewel wij duidelijk merken, dat pas ’s nachts het volledige traject geopend is, want de hele nacht passeren vrachtwagens onze overnachtingsplek, maar het belemmert onze slaap niet. Wanneer wij uit de camper klimmen om ons vertrek voor te bereiden, blijken wij tussen de dekzeilen te staan. Twee auto’s zijn gearriveerd van elders. Wij hebben hun droogkast ingepikt! Zij gebruiken deze plek om cocabladeren in de zon te drogen. Inderdaad een zeer geschikt veld, kan je stellen… Zij maken er geen probleem van in elk geval en wij ook niet. Carla mag gerust de cocabladeren fotograferen. De mannen zet zij er niet op, want Bolivianen willen in de regel niet graag op de foto. Een ongewoon begin van onze dag! Wij vragen ons af of de wegafsluiting tot zaterdag óf zondag geldt: het is vandaag namelijk zaterdag! Op iOverland een warrige informatie. Niemand weet het en wordt net als wij geconfronteerd met geopende en gesloten trajecten, die niet overeenkomen met de informatie op de borden. Er is overeenkomst: de weg is slecht, velen hebben in de wachtrij gestaan en sommigen hebben alleen ’s nachts mogen rijden, wat als een nachtmerrie is ervaren! Tot nu toe voor ons nog niet zo slecht uitgepakt! Er staat weer een vrachtwagen op een blubberige helling. Wij laten hem in de drek achter ons. Andere voertuigen en wij ploegen door de zuigende modder naar boven. Allen laten wij sporen achter, die hiervan getuigen. In Entre Rios staat de slagboom omhoog! Niemand in het hokje, terwijl hier wederom een bord staat, waarop wordt vermeld, dat de weg tussen Caranavi en Yolosita van 7-17u pm gesloten is. Toch de weg geopend op zaterdag??? Het blijft een vraagteken! De bergweg is in een slechte toestand met aardverschuivingen door het vele water van watervallen en beken en de losse samenstelling van het gesteente. Soms is de weg deels verbreed om een passeerplek te scheppen, maar het blijft vooruitkijken, opletten en anticiperen. De rode truck met oplegger staat op een gunstige plek in een royale overzichtelijke bocht veilig geparkeerd. Werkelijk de enige plek tot nu toe, waar dit mogelijk is… Deze man is hier vast bekend. De chauffeur heeft in de bergbeek zijn kleren gewassen en het wasgoed op de aanhanger in het zonnetje te drogen gehangen. Volgens Garmin vertoeven wij op 1447 m hoogte, op weg van Quiquibey via Bella Vista naar Caranavi. Het zijn gehuchten zo te zien, die langs de doorgaande weg zijn gesitueerd. Dekzeilen met drogende cocabladeren in de berm, die in een net luchtigjes door mannen worden opgeschud, terwijl wij passeren. Een moeder wandelt ons tegemoet op de helling, vergezeld door twee zonen. Op het gemak klimmend... Kraampjes met fruit en groente, welke plaatselijk gekweekt worden. Waarschuwing voor vallend gesteente. Wederom een tolpoort na de afslag naar rechts naar Caranavi, het dorp gelegen tegen de berghelling, wat zich koestert in het zonnetje, wanneer wij de weg vervolgen richting La Paz. Vrouwen omringen de passerende auto’s, die bij de tol moeten stilhouden om te betalen en proberen hun artikelen te verkopen aan de passanten. Vaak gaat het om brood, warme empenada’s of variaties van warme deegproducten met vulling. Wanneer de weg wat breder wordt, stoppen wij om te lunchen. Michael, de Duitse motorrijder, die gister vanwege pech naar Rurrenabaque heeft moeten terugkeren, parkeert zijn motor voor onze auto, wanneer wij net onze boterham hebben genuttigd om te rapporteren, hoe het hem is vergaan. Hij vertelt stoer, dat hij geen problemen heeft met het afgelegde traject sinds hij Yucumo heeft gepasseerd. Geen moeite om zich overeind te houden in de modder…Als hij zijn motor aantrapt, doet de motor niets… Hij is niet blij! Jan buigt zich met hem over het probleem, als Michael geen oorzaak kan vinden. Alles is ontmanteld! Zijn hele hebben en houwen staat rondom uitgestald. Michael zweet als een otter in de brandende zon! Jan ontdekt tenslotte een paar losse draadjes, die op dit bar slechte traject zijn losgetrild! Geen contact! Netjes de zaak aansluiten met als resultaat: de motor start weer! Alles loopt weer perfect. Michael zegt nooit meer bij ons in te houden of te stoppen: wij brengen hem ongeluk! Naar ons idee precies het tegenovergestelde: Jan brengt hém geluk, want hij lost Michaels probleem op en geeft hem gratis en voor niets technische instructie. Het is maar hoe een mens tegen zaken aankijkt… Gefrustreerd stuift Michael weg. Tot op heden hebben wij hem inderdaad niet opnieuw ontmoet… Tot onze verbazing belanden wij na een bocht, in de afdaling naar de rivier, in een klein dorpje in een wachtrij! De weg is écht gesloten tot 17 uur, alhoewel het zaterdag is. Wij boffen, want wij staan voor een dorpswinkeltje, waar wij voor de avond verse broodjes kopen en drinken om onze dorst te lessen, want het is bloedheet. Bovendien staat er een houten bank voor de deur in de schaduw, waar wij ons neerzetten en alles over ons heen laten komen. Voor de brug is een touw gespannen met een wacht erbij, die iedereen weerhoudt door te rijden, behalve een pick-up van de wegwerkers. Heeft Michael hem zo ver gekregen, dat hij met zijn motor er wel langs mocht? Michael is in geen velden of wegen te bekennen! Het blijkt, dat men verder op het traject, met dynamiet bezig is om tunnels aan te leggen. Wie weet hielden ze even siësta…of een koffiebreak… en was er een selectieve passage... Klokslag vijf laat de man het touwtje zakken. Twee rijen dik trekt met gierende banden op!!! Het lijkt wel de start van de Dakarrace! Alle zwaardere wagens gaan rechts achter elkaar rijden. De kleinere en snellere wagens verlaten de rechterrij en voegen zich in de linkerrij tot twee rijen zich weer tot één rij moeten samenvoegen en het spel zich herhaalt, wanneer er wederom gelegenheid voor is. Een stof, wat hiermee gepaard gaat!!! Wij laten het gas maar vieren en geven de andere wagens de ruimte… Dat rijdt veel ontspannener, levert een beter zicht en geeft minder kans op steenslag en een kapotte ruit, zoals Fritz is overkomen. De tegenliggers hebben we natuurlijk ook nog… Niet uit te vlakken! Beneden ligt de wild stromende rivier Coroico. Een prachtig gezicht! Wij rijden door inktzwarte tunnels, die in aanbouw zijn. Moeizaam, zonder de tegenliggers te verblinden, je weg door de tunnel zien te vinden. Onprettig! Deze passage zouden ze beter in blokken kunnen laten plaatsvinden. Wij stuiten op werkzaamheden. Betonwagens en allerhande zware machines zijn aan het werk. Kennelijk worden de activiteiten afgerond voor vandaag. Een wrak van een gekantelde vrachtwagen staat in de kant. Begrijpelijk, dat zulke akkevietjes in het donker opdoen, want regelmatig is slechts een smal spoor beschikbaar rond de berg met in de diepte de rivier, terwijl de weg wordt gekenmerkt door vele haarspeldbochten. Telkens weer risico op vallend gesteente door instabiele bergwanden en van een onverwacht opdoemende tegenligger rond de bocht. Een shovel staat geparkeerd naast een auto en hutjes. Hoogstwaarschijnlijk verblijfplaats voor wegwerkers… De was ligt op meerdere plekken in de berm en op de shovel te drogen. Garmin laat zien, dat wij zijn gedaald naar 1033m en ons nu op de weg bevinden van Caranavi naar Santa Barbara. Wanneer wij uit de laatste tunnelbuis komen, ligt er betonijzer langs de straat om verwerkt te worden door de twee aanwezige mannen. Het asfalt begint in dit gehucht! De rivier strekt zich voor ons uit in een prachtig groen landschap. Evenals een bergdorpje dat zich als het ware in het groen heeft genesteld, terwijl rook opstijgt vanuit het groen. Voor ons ligt het dorp Yolosita. Wegwerkers rijden, voorzien van gele hesjes, op de fiets naar hun onderkomen. Voor ons bevinden zich vele huizen en gebouwtjes, waar op uithangborden gebruik van toilet en douche wordt aangeboden. Logisch als dit traject al zoveel jaren slecht te bereizen is, dat in Lonely Planet zelfs staat geschreven, dat de weg tussen Coroico en Caranavi uitsluitend ’s nachts te berijden is!! Dit gebied moet reeds jaren een grote parkeerplaats zijn! De doorgaande straat oogt als een parkeerterrein! De doorgang wordt geblokkeerd door allerlei soorten voertuigen en het geschreeuw is niet van de lucht. Stalletjes met allerhande koopwaar, met name van alles om de honger te stillen en de dorst te lessen. Auto’s met draaiende motor en open portieren zonder chauffeur… Busjes en taxi’s naar verschillende bestemmingen. Grote bussen eveneens. Er is bijna geen doorkomen aan. Een onderkomen van de politie op de splitsing voor ons. Die houden met een meewarige blik toezicht, maar grijpen niet in. Wij stomen zachtjes op en dwingen op deze manier ruimte te maken om ons te laten passeren. Dit werkt, want wij zijn net een bulldozer. Om de beurt gaan ze opzij, als je maar genoeg geduld hebt… Het is een kwestie van wie de langste adem heeft… Wij nemen de afslag richting Yolosa / Coroico. De zon gaat binnenkort onder. De schemering zal gaan vallen. Wij willen de plaats van bestemming bereiken vóór de duisternis is gevallen, want in het donker de weg zoeken is onaangenaam! Wij zien de haarspeldbochten naar Coroico voor ons. Een echt steil traject! De laatste 8 km bestaat uit een smalle bochtige weg, bestraat met keien om te voorkomen, dat de straat compleet aan gort wordt gereden door het hoge klimpercentage. Wanneer wij in het stadje belanden blijken alle straatjes verstopt. Er is markt! Ontzettend veel volk op de been! Voor de meeste straatjes geldt eenrichtingsverkeer. Het verkeer staat vast! Beetje bij beetje is er beweging. Wij vorderen gestaag, maar baren enorm opzien in het plaatsje met die grote truck in die smalle straatjes, waar amper trottoir aanwezig is. Wij moeten eerst het centrum door, willen wij onze overnachtingsplek kunnen bereiken. Carla krijgt het er Spaans benauwd van, hangt uit het raam om te controleren of het goed gaat en stapt uit om te kijken of wij de bocht kunnen nemen. Dwaas zo’n truck in deze situatie… Opgelucht bereiken wij als het donker valt, onze bestemming met de toepasselijke naam Don Xuijote! In het ochtendlicht bekijken wij het prachtige uitzicht vanaf het hotel, gelegen op 1753m hoogte, op de omringende dalen. Een schitterende spot ter voorbereiding van ons lichaam op het hoog gelegen La Paz! Ooit is dit hotel hoogstwaarschijnlijk door een Duitser gebouwd of beheerd, gezien de bouwstijl. Vergane glorie helaas. Zondagochtend hebben wij nog gezelschap bij het ontbijt. De weinige gasten vertrekken. Een jonge papagaai wordt door het personeel, bestaande uit twee dames, vertroeteld op het terras. Er arriveert een vrouw met haar kinderen om het zwembad te bezoeken. Wij verkennen het plaatsje, waar wij met name backpackers ontmoeten, die de Choro Trek hebben gedaan of bij de vele bureautjes de aanbiedingen tegen elkaar afwegen, alvorens hun keuze te maken om het omringende gebied georganiseerd te verkennen. Parque Nacional Cotapata is uitermate geschikt voor hiking. Nadien wacht de beloning van zwemmen, zonnen en lekker uitrusten in een hangmat! Hostals volop! Van de drukte van gister is niet veel over! Onvoorstelbaar en onvergelijkbaar gisteravond en vandaag! De gemeenschap straalt op zondag een aantrekkelijke rust uit! Het stadje is tegen de berghelling gebouwd. Wij zijn ondertussen afgezakt naar beneden om bij Carla’s Garden Pub te lunchen. Het terras heeft een prachtig uitzicht over het dal. Wij starten met een heerlijke cappuccino en besluiten voor het dagmenu te gaan. Een uitstekende keuze! Helaas begint het te regenen, aanvankelijk mild, maar overgaand in een stevige plensbui! Het personeel laat de doorzichtige wanden zakken, zodat wij beschut zijn voor de regen en kou, want de temperatuur keldert meteen zodra de zon verdwijnt! Na het dessert trakteren wij onszelf nogmaals op een cappuccino! Nog steeds regen… Wij besluiten de appeltaart te proberen en een thee te nemen. Wellicht, dat de regen ondertussen stopt. IJdele hoop! Carla, de Nederlandse eigenaresse is voor een paar dagen in La Paz. Zij heeft een andere job in Spanje geaccepteerd en deze zaak te koop gezet. Carla ontmoet Carla niet! Jammer! Een grappige coïncidentie zou dat zijn... De eigenaar van het hotel heeft ons naar haar verwezen vanwege de goede keuken. Hij heeft geen woord teveel gezegd! Het hotel heeft hij zaterdagavond reeds met Jan afgerekend: 2 nachten plus 2x ontbijt. Zondagavond zal er niemand aanwezig zijn. Wanneer wij de berg op zijn geklommen naar het hotel, brandt er inderdaad nergens licht. Ook niet op de galerij, waar gisteravond lampen brandden, toen wij arriveerden. Niet prettig thuiskomen. Wanneer wij gaan slapen, doven wij het buitenlicht, wat wij ontstoken hebben. Het is aardedonker. Rond enen schrikken wij beiden wakker van iets wat omvalt en van gemorrel aan onze deur. Wij luisteren, maar horen niets verontrustends. Jan schijnt met de zaklantaarn door het raam naar buiten. Niets te bekennen! Niets meer te horen! Tegen zessen worden wij gewekt door de douche in de kamer naast ons. Vergissing in de pikdonkere nacht! Plezieriger als de eigenaar ons op de hoogte had gesteld, dat er nog een andere kamer bezet zou zijn. Dan hadden wij het buitenlicht aangelaten! Een van de twee dames komt uit de keuken tevoorschijn, nadat wij aan de tafel hebben plaatsgenomen. Er is niet gedekt. Het kleedje is de vorige dag niet uitgeklopt na het ontbijt, getuige alle kruimels. Wij moeten om het ontbijt vragen. Wat wij voorgeschoteld krijgen, heeft veel weg van de leftovers van gister… Knudde met een rietje! Zo is het niets en wordt het ook nooit iets… Een schrale troost: wij hebben heerlijk gedoucht en onze haren kunnen wassen. Een keurig schoon bed om in te slapen! De auto is gepakt, waarna wij de poort uitrijden, richting centrum. Het dorp is uitgestorven! Garmin zegt ons een andere weg te volgen, waardoor wij een onmogelijke bocht op een helling naar links uitsluitend kunnen nemen door heen en weer te steken. Een taxichauffeur bevestigt, dat dit de juiste weg is om Coroico te verlaten. Het klopt, als wij eenmaal de bocht hebben genomen is deze route langs het busstation voor onze wagen beter te rijden dan de smalle heenweg. Het verlaten van het dorp vergt minder energie dan de entree… Onderaan de haarspeldbochten bekijken wij het wolkendek nog eens aandachtig. De zon schijnt. Het omringende landschap ziet er schilderachtig uit. Wagen wij het erop of niet?! Wij zullen zo direct moeten beslissen. Slaan wij af of continueren wij Bolivia Route 3? Wanneer wij afslaan om de meest gevaarlijke route van Bolivia te rijden is het belangrijk, dat wij helder zicht hebben en niet in de mist belanden! In de mist heb je geen zicht en breng je jezelf, en anderen bovendien, in gevaar. Toch rare koppen boven de bergen… Wij besluiten af te zien van het nemen van de afslag en continueren Bolivia Route 3. Schitterend zicht op de hoge bergtoppen in de verte, die meer dan 6000 meter hoog zijn! Plotsklaps slaat het weer om en begint het te regenen. Steeds harder en harder. Alles trekt dicht! Gelukkig de juiste keuze gemaakt! Jammer, dat wij geen beeld ven het prachtig landschap rondom ons kunnen vormen. Het begint meteen goed als een vrachtwagencombinatie ons en de vrachtwagencombinatie voor ons, passeert, terwijl de bocht naar rechts loopt en je totaal geen zicht hebt of iemand eraan komt…Defensief rijden: gas los, afstand creëren tot de wagen voor ons zodat er ruimte is voor het passerende voertuig om ertussen te schieten als het nodig is, klaar om te remmen. Beter maar goed opletten, want wij rijden bergwegen, die niet bepaald in goede staat verkeren. Waarschuwingen vanwege een geologisch instabiel gebergte, wat veel steengruis veroorzaakt en grondverschuiving teweegbrengt. Regelmatig haarspeldbochten en onoverzichtelijke trajecten. Klimmen en dalen. Een zone, waar viscacha’s, een specifiek soort konijnen leven en beschermde bloemen groeien. In Unduavi staan er stalletjes langs de weg om te eten en te drinken en de toilet te gebruiken. Begrijpelijk in deze kou en woestenij, dat velen hier stoppen. Het traject, wat wij vandaag rijden, staat bekend als een prachtig gebied om te bekijken, wat echter zelden mogelijk is door enorme bewolking, mist, nevel en regen door de hoogte van het gebergte. Bij Pongo duiken wij een inktzwarte tunnel in. Akelig om in te rijden. Wat zijn wij in Europa verwend! Alhoewel, in Noorwegen zijn wij ooit op zo’n tunnel gestuit, waar wij een vrachtwagen slechts op een uitwijkplaats konden passeren, waarbij noodgedwongen de tegenligger achteruit moest rijden en wij gelukkig niet…Op het eiland Senja? Hier gelukkig breed en hoog genoeg voor twee grote wagens! Wij rijden op 4658m hoogte. Het is hartstikke koud in de cabine! In de pick-up met een huif, bestaande uit doek, die voor ons rijdt, evengoed. Van onder stapels dekens komen hoofden omhoog om te kijken wat er achter hen rijdt. Er blijken 2 vrouwen met kinderen in de achterbak te worden vervoerd, die het waarschijnlijk nog kouder hebben dan wij, alhoewel zij zo te zien goed ingepakt zijn. Lachend zwaaien zij ons gedag. Het hoogste punt La Cumbre ligt zelfs op 4725 m hoogte, waar de nevel geringer is. Het is echter ontzettend koud!!! Een ijzige wind blaast ons weldra de auto in terug! Wij rijden snel verder om op te warmen. Op het gehele traject worden wij geconfronteerd met vrachtwagens, autobussen en personenauto’s, die inhaalmanoeuvres uitvoeren, waarvan je haren ten berge rijzen. Zonder kleerscheuren bereiken wij de hoge rug, vanwaar wij een prachtig zicht op La Paz hebben, gelegen in de kom tussen de enorm hoge bergen van meer dan 6000m. Dikke donkere wolken hangen boven de stad. Wij boffen: een waterig zonnetje breekt door! Verschillende stuwmeren passeren wij, die de stad van water moeten voorzien… Een paar jaar geleden werd de situatie op een gegeven moment zeer nijpend. De bodem van het stuwmeer werd zichtbaar, omdat er zo lang geen regen was gevallen… Gelukkig geen alarmerende situatie ontstaan, maar het heeft de bewoners tot nadenken gestemd en heeft tot een bewuster watergebruik geleid. Vóór ons wederom een tolstation, nu om La Paz binnen te kunnen rijden. Een prachtige man met een zwarte hoed rekent met ons af. Normaliter werken er altijd vrouwen op de tolstations om kaartjes te verkopen. Een enorme rij wachtende tegenliggers om de bergen in te kunnen rijden, nadat zij tol hebben betaald. Wij boffen, wij zijn meteen aan de beurt! Het is nog vroeg in de middag, waardoor de intensiteit van het verkeer geringer is. Iedereen is aan het werk. Voor ons rijdt een aftandse auto met een vel plastic als achterruit. Aan deze kant van de stad staan heel veel autobussen met fraai versierde wanden langs de straat geparkeerd. Een tijger met pauw; Batman; een sexy lady; de heilige maagd Maria; duiven, die uit grote handen worden losgelaten; het lam Gods en Jezus , die ons beschermt om verschillende afbeeldingen te benoemen. Zij vertrekken meest in de namiddag of avond. In Zuid Amerika is het normaal, dat lange afstanden door bussen, bij afwezigheid van treinverbindingen, veelal in de nacht worden gereden. Helaas is dit tevens de oorzaak van ongelukken met dodelijke afloop. Telkens duiken zulke nieuwsberichten op! De rillingen lopen over je rug, wanneer er melding wordt gemaakt van een nieuw incident met een bus! Zeker als het om een traject gaat, wat wij zelf hebben afgelegd. Het stimuleert ons om defensief te rijden om zulke calamiteiten te voorkomen. Bij voorbaat passen wij ons rijden aan, als wij het rijgedrag als agressief ervaren van medeweggebruikers en een gevaarlijke situatie zou kunnen ontstaan. Liever laat dan nooit aankomen… Wij dalen af aan de noordzijde van de stad. Onze bestemming ligt aan de oostelijke zijde van de stad. Dit betekent, dat wij de stad moeten doorkruisen, wat ons anderhalf uur rijden kost. Een deel van de route rijden wij onder de witte gondels. Wij passeren een privé begraafplaats. Wat stelt een mens zich hierbij voor? Nog meer begraafplaatsen op de heuvels met vele kleurige boeketten bloemen, getooid met de toepasselijke naam , waar grafzerken ontbreken. In het plantsoen staat een ontmantelde kever op een gemetselde voet ter grootte van een klein transformatorhuisje. Wat beoogt men hiermee? Een markt, waar men druk is, grote witte zakken in te laden. Auto’s voller dan vol! Ongelooflijk hoe ze weten te stouwen! Enorme stapels vuilnis op meerdere plekken. Een prachtige oude Dodge als autobus. Een heuse echte scharensliep…Straathonden koesteren zich in het zonnetje, uitgestrekt in grasperken. Bedelende mensen bij de stoplichten. De stad levert nu een ander beeld dan anderhalf jaar terug, toen wij in de taxi dwars door de stad karden. De hogere zit in de Unimog biedt een ander zicht op alles, terwijl je in de taxi meer een deel van de hele enscenering vormt. De rit valt niet tegen, alhoewel wij goed moeten opletten of wij op de juiste baan zitten om voor te sorteren. Links en rechts passeert het verkeer. Er is en blijft een dooie hoek ondanks de extra spiegel! Ondertussen speurt Carla of er ergens een gelegenheid is om de auto te wassen. In een stad is ontiegelijk veel te zien! Boeiend! De witte formaties van Valle de la Luna doemen voor ons op aan de horizon. Langzamerhand naderen wij Mallasa, waar Hotel Oberland zich bevindt. Jan vindt het welletjes. Er is nog maar één ding, wat hij wil: de wagen parkeren en zich installeren. Die wasbeurt komt een andere keer… voor de auto wel te verstaan… Zelf gaan wij lekker douchen! Van onze vrienden krijgen wij een WhatsApp, dat zij de nieuwe spiegel hebben ingepakt. Verzendklaar! DHL doet de rest! Per expres verzonden! Jan heeft onderweg na het akkevietje met de afgebroken spiegel via WhatsApp contact met John opgenomen, die een nieuwe set spiegels heeft geregeld, bestaande uit een beugel met 2 spiegels erop. In de praktijk is gebleken, dat de diameter van de oude en nieuwe beugel licht afwijkend is, waardoor de nieuwe spiegel op de oude beugel teveel speling heeft, teveel trilt en een slecht beeld levert. Onprettig en gevaarlijk! Wij passen ons programma aan, want als er actie moet worden ondernomen in verband met het pakket, moeten wij bereikbaar zijn voor het hotelpersoneel. Jammer genoeg, is het hotel een half jaar terug overgedaan door de voormalige Zwitserse eigenaar aan een Boliviaanse nudelfabrikant. Walter heeft de vorige keer bemiddeld bij de inklaring en aflevering van een pakket, waardoor alles heel soepel is afgehandeld. De Spaanse taal is voor ons een handicap in zulke specifieke situaties. Gert biedt echter ons zijn hulp aan, mocht het nodig zijn, wanneer wij met hem een afspraak maken voor een stadsbezoek op zondag, omdat DHL slechts op werkdagen zaken doet! Altijd is er een oplossing! Wij doen rustig aan, want de hoogte van 3283 m speelt ons parten. Wat kortademig en snel moe. Ons lichaam heeft nog niet voldoende rode bloedlichaampjes aangemaakt. Op onze leeftijd kost dat wat meer tijd. Bovendien hebben wij lang in het laagland rondgetrokken…Mooi gelegenheid om de was te laten doen, zelf een handwas te doen en het bed te verschonen. Jan kijkt de boiler na. Het blijkt, dat de brander deels verstopt is. Bovendien blijkt de boiler het erna wel op de ene gasfles te doen, maar niet op de andere. Jan vermoedt, dat het mengsel butaan/propaan in de ene fles ongeschikt is voor de boiler: niet goed afgevuld door de gasleverancier. Gelukkig hoeven we geen keteltjes water meer te koken voor de vaat! We zijn luxe renpaarden! Als het bed open ligt om te verschonen en te luchten, maakt Jan meteen gebruik van de gelegenheid om een nieuwe elektrische leiding aan te leggen voor de bediening van de kraan, die telkens kuren vertoont. Nu kan hij er gemakkelijker bij! Wanneer de achterdeuren worden geopend, blijkt er zich een aardige hoeveelheid rode stof en rood gruis te hebben verzameld. Evenals in die mooie grote roestvrijstalen kist aan de bestuurderskant! Beetje bij beetje nemen wij de wagen onder handen om stof en gruis te verwijderen, want het is een nies- en proestpartij in de wagen. Het klaart niet alleen op, maar het lucht evengoed op! Zelfs de vitrage om de insecten buiten te houden krijgt een wasbeurt. Rozig wordt weer grijs! Thea heeft een vooruitziende blik gehad, toen zij voor deze coupon ging en niet voor een witte of crème! De luchtfilters werken weer na een beurt met de compressor! Bandenspanning controleren: niet verkeerd. De 4x4 is extreem veel gebruikt in verhouding tot de trip van vorig jaar. Dit is de reden, dat Jan de portaalassen controleert of er voldoende olie in zit. Jazeker! De luchtketels worden ontwaterd. De elektriciteit slaat telkens af als de boiler wordt aangezet. Er zit kool op de stekker… Waardoor? Jan meet alles door en vindt een verlies… Waar! Wij hebben enorm veel techniek in de wagen. Ga maar op zoek naar de lek… Hij construeert een aardlekpin, die een verbinding vormt van de wagen naar de bodem, waarna de elektriciteit niet meer uitslaat. De oplossing? Wij hebben gezien, dat veel Brazilianen zoiets in gebruik hebben, wanneer zij in hun camper huizen. Wie weet….Het tussendoortje op zondag met Gert is een doorslaand succes! Christian & Suzanne uit Hamburg vergezellen ons. Er zijn in de laatste anderhalf jaar meer lijnen geconstrueerd, waardoor een groter gedeelte van La Paz via de cabineliften bereikbaar is. La Paz blijft een groot avontuur! Heerlijk als je een gids hebt, die heel veel weet te vertellen, omdat hij ter plekke bekend is. Wij reizen met groen en geel, bekijken ter plekke het uitzicht over de stad om daarna met de taxi naar de Heksenmarkt te rijden en ons hier te oriënteren. Het voordeel van de zondag! Door de weeks een summiere afspiegeling van de zondag. Hierna wandelen wij naar de rode gondel om in de rij te gaan staan vanwege de vele bezoekers van de Heksenmarkt. Niemand piept stiekem ertussen. Iedereen loopt naar het einde van de rij om netjes aan te sluiten! Geen gedrang! Wat ongecompliceerd! Een van de werkneemsters telt en vult per gondel het aantal aan, wat er maximaal bij kan. Iedereen volgt haar zachte hand gedwee. In de cabine wordt als vanzelfsprekend ruimte geschapen voor de nieuwkomers door op te schuiven. Er bestaan strenge regels voor de cabineliften. Het gewicht moet goed verdeeld worden over de beide banken. Alleen zitten is toegestaan! Liggen, lopen of schommelen is uit den boze! Bovendien zijn eten en drinken streng verboden. Evenals muziek! Wordt je gesnapt, dan krijg je een gebruiksverbod opgelegd! Bij het eindpunt passeren in de straat folkloristische dansers begeleid door folkloristische muziek, wat onze aandacht trekt. Wij hebben echter ook dorst en trek en besluiten met zijn vijven in de restauratie van de treinwagons, die als museumstuk een trekpleister zijn, wat te gebruiken. Hierna gaan wij met de oranje lijn naar het centrum om het museumstraatje te bekijken, en ons via het schouwburgplein naar Plaza Murilla te begeven. Op zondag is in het centrum bijna alles gesloten! Wat een dooie boel! Zelfs bijna geen restaurantjes zijn geopend. Laat staan een toilet! Gelukkig weet Gert er twee te bedenken, die misschien geopend zijn. De een niet, maar Café Alexander gelukkig wel. Suzanne blij! Nu wij hier zijn, willen wij allen nog graag iets drinken, want onze dorst is nog niet gelest. Bovendien is het een gezellig café met bezoekers, waartussen wij ons thuis voelen! Terug naar Plaza Murillo, waar wel wat te doen is. Toevallig is het wisseling van de wacht en strijken van de vlaggen, als wij arriveren voor het oude regeringsgebouw, waarachter en bovenuit het nieuwe regeringsgebouw torent. Met recht een schouwspel! De vlaggen worden neergehaald, maar één vlag weigert, want de vlag blijft hangen op een paal ernaast. De man doet zijn best door de draad een zwieper te geven met een strak gezicht, maar in eerste instantie lukt het niet. Omhoog hijsen en proberen te strijken en een nieuwe poging, eer het lukt de officiële vlag van Bolivia, neer te halen. De anderen staan met een onbewogen gezicht te wachten, want zij zijn al lang gereed, behalve de man naast hem met de andere kleurrijke versie van Bolivia, die wacht tot zijn collega ook zover is. Gezamenlijk strijken zij elk hun vlag. Uiteindelijk kan de sessie door de groep worden gecontinueerd en afgesloten. Wij bekijken de nieuwe regeringstoren van de achterzijde: een fraai nieuw gebouw. Echter een prestigeobject! Wat nu met het oude gebouw ervoor? Voor wij naar Mallasa terugkeren willen wij ergens tezamen eten. Wij suggereren Gert het restaurant, waar wij anderhalf jaar geleden koffie en gebak hebben gebruikt. Colonial is geopend, bezit een gezellige entourage en levert een goede maaltijd op. Het is ondertussen te laat om de nieuwe witte lijn te gebruiken, omdat op zondag de bergbanen korter werken dan doordeweeks. Gert probeert een taxi te krijgen om ons naar Oberland te rijden. Wat vandaag tot op dit moment geen moeilijkheden heeft opgeleverd, blijkt nu een probleem te zijn! Met vijf personen pas je niet in een reguliere taxi! Tot nog toe is Gert met toestemming van de chauffeur in de bagageruimte via de achterklep gekropen van een stationwagen, mits hij voor 5 personen betaalt. Nu echter weigeren de taxichauffeurs! Het zijn bijna alleen nieuwe taxi’s, die ons ’s avonds voorbij rijden. De politie verbiedt kennelijk meer dan 4 personen in een luxe taxi te vervoeren. De taxichauffeurs hebben geen trek in een boete. Gert moppert! De politie… nog nooit van gehoord…Uiteindelijk lukt het een oudere taxi aan te houden, die genegen is op het voorstel van Gert in te gaan en ons meeneemt. Het is een latertje! Een onverwacht item: MPV’s rijden niet als taxi! Echter wel op vaste trajecten met haltes… Tja, oorspronkelijk zouden wij met zijn drietjes gaan. Wij hebben ons absoluut niet van tevoren gerealiseerd, dat het meenemen van anderen tot een vervoersprobleem zou kunnen leiden... In elk geval hebben wij geen spijt van deze dag en van ons besluit om hen mee te laten gaan. Een gezellige dag! Echter weer een klein beetje wijzer… Gert werkt om de hoek van het hotel. Regelmatig komt hij even kijken of er nieuwe Overlanders zijn gearriveerd om te informeren of zij misschien belangstelling hebben voor een trip met hem om La Paz te verkennen. Het is altijd interessant om met Gert van gedachten te wisselen als hij ook even bij ons komt buurten. Wij vertellen over de weg, welke wij vanuit Brazilië hebben gevolgd. Gert beaamt, dat inderdaad Chinezen in samenwerking met Bolivianen betrokken zijn bij de constructie, omdat zij de cessie voor de constructie hebben binnengehaald. Wij geven onze gedachten over de planning weer. Gert heeft zijn versie. Hij noch wij weten, wat de waarheid is van alle geruchten, die de ronde doen. In elk geval zijn er berichten over uitbetalingsproblemen van de lonen. Als dit klopt, is het begrijpelijk, dat het ontzettend lang duurt, eer dit traject ooit klaar zal zijn. Wij informeren bij hem, waarom er zoveel vuilnis op straat ligt en in het hotel alle vuilniscontainers overvol zijn. De vuilniswagen is evenmin aan de poort geweest tot op heden. Het blijkt, dat een vrij nieuwe stortplaats onklaar is geraakt door extreme regenval gedurende de laatste weken. De aarden wal is gaan schuiven, de opgeslagen vuilnis is met de aarden wal gaan glijden richting een nieuw woongebied. De toekomstige bewoners protesteren en hebben de toegang tot de vuilstort gebarricadeerd. Zij eisen, dat deze stortplaats opgeheven wordt. Op de televisie zijn de beelden getoond van de enorme verschuiving van aarde en gestorte vuilnis: een geweldige chaos! Een ander item is grondvervuiling. Onlangs is er een rel in Bolivia geweest over het sterven van lama’s. De boeren beschuldigen de exploitanten van mijnen over het niet verantwoord omgaan met het milieu, waardoor hun dieren sterven door contaminatie. Verbazingwekkend is het inderdaad hoeveel concerns uit verschillende landen cessies hebben binnengehaald voor mijnbouw in de landen in Zuid Amerika. Is de tijd voorbij van kolonisatie en vreemde heerschappij? Wanneer een mens alles op een rijtje gaat zetten, kan je jezelf afvragen, waar wij op deze aarde mee bezig zijn. Het gaat nog altijd om de knikkers als je het ons vraagt. Onze nazaten zitten met de rotzooi, die letterlijk overal achterblijft. Inderdaad in grote bassins omzoomd door aarden wallen. In Brazilië het laatste jaar op twee verschillende locaties ondermijnd, wat tot aardverschuiving heeft geleid, waardoor de bewoners in een naburig dorp zijn bedolven. Efficiënt als de werknemers dichtbij wonen en niet opgehaald en weggebracht hoeven te worden? Kwestie van een kostenplaatje? Incidenten als deze roepen een groot vraagteken op of er ooit aan deze problematiek aandacht zal worden geschonken om een oplossing te vinden voor het afvalprobleem en de zorg voor de medemens. Langzamerhand wordt Jan ongedurig. De tijdslimiet voor een expresbestelling is ruim verstreken. Het pakket heeft een vreemde route afgelegd. Teveel cargo in Madrid zorgt voor een tussentransport Madrid-> Frankfurt. In Santa Cruz geeft de douane het pakket niet vrij. Gelukkig hebben John & Joke een foto gemaakt van de accessoires. Jan regelt met de dames van de hotelreceptie, dat deze foto bij de douane in Santa Cruz terechtkomt. Dit helpt! Zij geven het pakket vrij, waardoor DHL aan de slag kan. Met 11 dagen wordt het pakket in de namiddag bij de receptie van het hotel aangeboden! Jan hoeft zelfs niet zelf naar boven om te tekenen en af te rekenen! Een van de dames brengt het pakket bij Jan. Hij is helemaal blij! Hij kan niet wachten! Hij maakt voorzichtig het pakket open. Alles is in perfecte staat ondanks de lange reis. Helemaal opgelucht! Hij gaat meteen aan de slag! Links eraf en rechts gemonteerd. En erna de nieuwe beugel aan de bestuurderskant, waarna de spiegels erop gemonteerd kunnen worden. Secuur afstellen… De klus is geklaard! Nu kan Jan een afspraak maken om de olie te laten verversen… Ernesto, een Zwitser heeft een garage in La Paz en is bereid om Jan te helpen. Spannend om door de stad in de ochtendspits te rijden. Een smalle toegang in een drukke straat. De mannen, die in de garage werken, zijn gewend om dit te regelen en zetten gewoon het verkeer stil, waarna de poort achter ons weer gesloten wordt. Een prachtige ruime en schone garage! Jan is content over de wijze, waarop de mannen werken. Zij nemen de tijd, zodat de oude olie de gelegenheid heeft daadwerkelijk uit het systeem te druipen en gaan ondertussen met een andere klus verder om af en toe even de zaak te komen bekijken. Wij treffen hier een Oostenrijks echtpaar voor reparatie van hun Landcruiser. Tijdens een gezellige babbel verstrekken wij hen informatie over Oberland en Gert. Zij hebben de ervaring, dat op jezelf een stad verkennen niet altijd een succes is. Blij met de hint, genieten zij van een heerlijk dagje La Paz. Zo helpen wij elkaar en maken van het reizen een geneugte. Het is een komen en gaan van Overlanders in Oberland. Wij staan naast een oude Zwitserse Postbus, met het stuur aan de rechterzijde, die jaren lang in Sankt Gallen in bedrijf is geweest. Christian en Suzanne zijn ondertussen vertrokken. Wij hebben boven in het restaurant heel gezellig met zijn viertjes gegeten ten afscheid om te beklemtonen hoe goed wij het met zijn vieren deze dagen hebben gehad. Een mens kan het niet met iedereen vinden. Zo vinden wij, dat je het niet kan maken, dat je de smeerpunten van je wagen smeert en vervuilde grond achterlaat als je vertrekt, terwijl er zelfs een stapel karton in het hok voor de vuilnis gereed ligt, wat je had kunnen gebruiken. Voor zulke reisgenoten schaam je je diep! hebben wij van vrienden geleerd. Daar houden wij het maar op… Komisch blijkt na raadpleging van Google in het Duits een totaal andere betekenis te hebben dan het Hollandse komisch… Wij zijn het volmondig eens met de benaming van Anna & Fritz! Gereed om te vertrekken. De wagen is gepoetst en in de supermarkt hebben wij proviand ingeslagen. De laatste was ingeleverd en schoon in de kast. Pech! Beiden zijn we niet lekker… Jan heeft geconstateerd, dat een Overlander een onderbroek vol poep door diarree, in de bak op de herentoilet heeft gegooid. Zelfs zonder zakje eromheen! Echt smerig! Geen respect voor personeel en andere Overlanders! Kennelijk zijn wij beiden besmet via kraan of deurknop. Evenals anderhalf jaar terug zijn wij de klos. Op exact dezelfde locatie. Jan vaardigt opnieuw een verbod uit om de toilet van de camping te gebruiken. In zo’n situatie prefereer je inderdaad je eigen toilet. In de loop van de tijd raakt echter zo’n ervaring weer in het vergeetboek… Zodra wij ons beter voelen, vertrekken wij met de zon hoog aan de hemel en dikke witte koppen boven de bergen. Een lege hof achterlatend. Alle Overlanders zijn uitgezwermd naar totaal verschillende richtingen! Wie weet of we elkaar weer ontmoeten…
-
30 April 2019 - 17:00
Corrie Van Dongen:
Wat een belevenissen weer!
Goeie reis verder en mooie goed begaanbare wegen. -
01 Mei 2019 - 16:46
Mayke:
Nou Carla, 4 verslagen in 1 maand! Ik had gewild dat die gondelbaan er was geweest toen wij er waren. Lijkt me inderdaad mooi en erg handig. Die gevaarlijke weg brengt ook weer herinneringen naar boven. Wij ronden onze Oost Canada reis weer af en gaan zoetjesaan weer naar ons Zilverplekske. Blijf genieten, dat doen wij ook. Groetjes uit Toronto.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley